📍 Voorbereiding gemist?
Lees eerst hoe het allemaal begon in ons blogartikel over de voorbereidingen, de route en het plannen van deze onvergetelijke trip:
👉 KGL Racing On Tour – 6000 km Balkan Edition 2025 (op de motor)
Een Epische Reis: Een Motorodyssee Door de Balkan en Terug
De lucht trilde al licht boven Sint-Truiden die vroege junidag in 2025. Niet van de hitte, maar van de opwinding die hoorde bij het vertrek van een epische motorreis. Onze stalen rossen stonden tot de nok toe volgeladen – nét geen overgewicht, een detail dat voor de innerlijke perfectionist onder ons vast een zucht van verlichting ontlokte. GPS op scherp, tent zorgvuldig opgeborgen, en opladers… ach, die waren er veel te veel, want in de goede oude tijd volstond een handvol landkaarten. 
Met 5000 kilometer voor de boeg, langs bergen en azuurblauwe zeeën, door oude steden en over wilde ideeën, hing de rook van uitlaten al in de lucht, parelde het zweet al op het leer en werden de eerste verhalen in gedachten al gesmeed. De motoravontuur kon beginnen.
De Weg Naar het Zuiden: Van Gigantische Kuilen tot Sponsige Handschoenen
Nauwelijks de Belgische grens over, en de eerste stop bracht ons letterlijk en figuurlijk tot stilstand. Tussen Düren en Kerpen ontvouwde zich een surrealistisch maanlandschap: de gigantische bruinkoolgebieden van het Rijnland. De dagbouwmijnen Garzweiler, Hambach en Inden besloegen een gebied zo groot als heel Brussel, en leken op de kaart zelfs te wedijveren met het nabijgelegen Keulen.
Het was een bevreemdend zicht: de skyline van een miljoenenstad op de achtergrond, terwijl op de voorgrond de aarde gapend was opengetrokken. Vanaf de Skywalk Garzweiler zweefden we recht boven de afgrond, en bij Terra Nova kregen we het beste zicht op de kolossale graafmachines. Hier voelde je je plotseling onvoorstelbaar klein.
Na deze indrukwekkende, doch enigszins deprimerende confrontatie met menselijke impact op de natuur, zochten we de weg richting Winterberg. Eerst moesten we wat saaie snelwegkilometers malen, maar al snel mochten we ons uitleven op 150 kilometer aan prachtige binnendoorwegen. Het landschap stelde niet teleur, al hadden de weergoden blijkbaar andere plannen. De ochtend begon fris met 11 graden, maar in de namiddag daalde de temperatuur naar een doorweekte 8 graden. Onze handschoenen voelden meer aan als sponsen dan als bescherming, maar de sfeer bleef onveranderd top. Gelukkig bereikten we ons warm hotel, met de eeuwige hoop van de motorrijder op beter weer voor morgen.
Balkan Calling: Van Ontbijtspektakel tot Kroatische Kustdromen
De volgende ochtend brak aan met een ontbijt zoals het hoorde – spek en eieren, de ultieme brandstof voor de ware avonturier. Onder een stralend zonnetje lieten we Winterberg achter ons. Nog even wat zalige bochten meepikken, en dan was het tijd voor de snelweg, voor een serieuze rit van zo’n 900 kilometer richting het zuiden. Tegen 18:00 uur bereikten we een goed gevulde camping in Bled, waar tenten vakkundig werden opgezet en motoren even mochten uitblazen na de lange tocht. Een welverdiende mix grill volgde, want na zo’n dag moet de innerlijke mens versterkt worden. De volgende bestemming lonkte: de Kroatische kust.
En daar was ze dan. Na een pittige rit door het bergachtige binnenland, doemde de azuurblauwe Kroatische kust op bij Crikvenica. Tijd voor een welverdiende pauze, een zoete hap en een fris drankje onder de warme zon.
De motoren rustten even, en wij ook. Daarna weer op pad, op zoek naar een slaapplek voor de nacht. De foto’s spraken boekdelen: wat een uitzicht, en wat een team!
De avond viel in Licko-Senjska, waar we een “bescheiden” appartement vonden met drie slaapkamers, twee badkamers, keuken, living én zeezicht. Er zijn ergere dingen, toch? De eerste kennismaking met de Kroatische kustweg was een openbaring: machtige uitzichten, strak asfalt en een intense warmte. De temperatuur schoot in een half uur van 20 naar 32 graden toen we uit de bergen kwamen – even wennen dus, zelfs voor ons geharde motorrijders. De avond werd perfect afgesloten met pizza en een paar drankjes, in afwachting van een nieuw avontuur dat de volgende dag zou brengen.
De Kroatische Flitspaal-Saga: Hitte, Wegenwerken en Waterbars
De route van Zadar naar Split stond op het programma, opnieuw over de prachtige Kroatische kustweg. Bochten, baaien, blauwe zeeën… en wegenwerken. Héél veel wegenwerken. Zo veel, dat we ons afvroegen of we niet per ongeluk een cursus verkeerslichten en tijdelijke omleidingen hadden geboekt in plaats van een motorreis. Alsof dat nog niet genoeg was, gaf de thermometer er ook flink van langs: 32 graden in de schaduw, en wij dus absoluut niet in de schaduw. Combineer dat met files door diezelfde wegenwerken, en je krijgt een sauna op twee wielen. Zweten gegarandeerd — en we bedoelen niet van het bochtenwerk.
Een ander opvallend detail diende zich aan: sinds Kroatië tot de EU behoort, hebben ze blijkbaar ook het enthousiasme voor flitspalen mee geïmporteerd. Serieus, het leek alsof elk mooi uitzicht was vervangen door een metalen paal met een camera op. Rijden was hier tegenwoordig een combinatie van flitspaal-spotten en trager rijden dan je grootmoeder met een rollator. Gelukkig hadden we Waze als copiloot, al kreeg die het op een bepaald moment zelf benauwd van alle waarschuwingen.
Maar goed, we lieten de sfeer niet verzieken. Eenmaal aangekomen in Split reden we een camping op waar we een fijne bungalow scoorden. Motoren veilig geparkeerd, kleren in de hoek gegooid en hup — eerst in de zee en dan in het zwembad gedoken. Als kers op de taart ontdekten we nog een waterbar: een bar waar je letterlijk in het water zit met je drankje. 
Waarom bestaat dat nog niet overal?! De avond werd afgesloten met een restaurantje om de innerlijke mens te verzorgen, voordat de reis verder zuidwaarts zou gaan, richting Dubrovnik. Hopelijk met wat minder flitspalen en wat meer uitzicht zónder die irritante waarschuwingstoon.
De rit van Split naar Dubrovnik was het vervolg op een hittegolf op twee wielen. En wie dacht dat het vandaag anders zou zijn dan gisteren… mispoes.
Wegenwerken? ✔️
Flitspalen? ✔️✔️
Temperaturen waarbij je motorpak spontaan begint te roken? ✔️✔️✔️.
Na een rit vol déjà-vu-momenten én smeltende motorlaarzen, kwamen we eindelijk aan in Dubrovnik. Ons appartement bleek gelukkig geen zolderkamer met ventilator, maar een fris onderkomen mét douche – hoera! Fris gewassen (of minstens minder bezweet) trokken we naar het legendarische oude centrum. 
En dat is écht indrukwekkend: smalle straatjes, dikke stadsmuren en een vleugje Game of Thrones – alleen jammer dat we zelf meer weg hadden van gesmolten kaarsen dan van koninklijke ridders. Een hapje, een drankje, wat sfeer opsnuiven tussen de andere toeristen en dan terug naar onze uitvalsbasis. De check voor vandaag: Dubrovnik ✔️.
Bosnische Betovering: Van Zwembaden en Motorbrul tot Mysterieuze Piramides
De reis ging verder richting Trebinje, een kortere rit maar wel eentje met een groots einde. 
Ons appartement voor de komende twee nachten had een dakterras mét zwembad. En ja hoor, dat water heeft al zijn werk mogen doen – instant afkoeling na alweer een warme rit. Trebinje zelf gonsde van de motoren: het jaarlijkse motortreffen was in volle gang. Overal waar je keek, zag je brullende tweewielers en glimmende choppers. De soundtrack van vandaag? Gebrul van uitlaten, afgewisseld met het geplons van ons zwembad op het dak. Als aperitief waagden we ons aan ons eerste pintje, een lokaal merk met een naam die klonk als een slechte grap – NiksSicko.
Maar wie weet, misschien bleek het wel het begin van een episch motorweekend… Die avond trokken we richting het treffen zelf. De geur van rubber en barbecue en rock&roll hing al in de lucht.
De volgende ochend gaat onze tocht richting Montenegro en deze begon met een typisch motortreffen-ritueel: file aan de grens. Honderden motoren schuifelden langzaam vooruit, een indrukwekkend gezicht op zich. Na wat geduld werden we beloond met een fenomenale kustroute: rechts de glinsterende zee, links imposante bergen. Het cliché “adembenemend” was hier gewoon letterlijk van toepassing. Tijd voor een drankje aan een terras met zicht op zee, en toen vol goeie moed een smal bergweggetje op richting een alternatieve grensovergang. Alleen… die bleek exclusief voor locals. Tadaa: een verplichte omweg van 50 km. Foei, ChatGPT, je had dit moeten weten! 😉
Maar geen nood: eenmaal aangekomen in ons appartement in Trebinje werd alles goedgemaakt. Eerst snel wat dronebeelden geschoten, dan recht het zwembad in om af te koelen. En alsof dat nog niet genoeg was, kregen we nog een extra traktatie: vanop ons terras keken we recht op de hoofdweg waar de motorshow begon. 
Een eindeloze stoet van enkele duizenden motoren trok luidruchtig voorbij. Een half uur lang motorgeweld, recht onder ons balkon – een waar symfonisch gebrul van cilinders en uitlaten. Fantastisch! Die avond genoten we nog van een maaltijd en keerden we terug naar het motortreffen voor onze laatste feestavond in Trebinje. Laat het lawaai maar komen!
De rit van Trebinje naar Visoko was zonder twijfel de mooiste van de hele reis. 
Adembenemende uitzichten, zalige bochten, knappe bergwegen en – hoera! – geen flitspalen te bespeuren (of toch niet gezien). Dus ja, het gas mocht eindelijk eens écht open. Bosnië verraste ons niet alleen met haar landschappen, maar ook aan de pomp. 1,15 euro voor een liter benzine – waar vind je dat nog? Zuinig rijden? Nope. Voltanken en knallen. Onderweg maakten we een stop in Sarajevo voor wat frisse drankjes én een stukje geschiedenis: onder andere een kogel- en
granaatdoorzeefd hotel uit de oorlogsjaren (’92-’95), dat nog altijd tastbaar herinnert aan de duistere tijden.
Aangekomen in Visoko sliepen we in een glamping hut met uitzicht op… jawel, de mysterieuze “piramide” van Visoko. 
Officieel een natuurlijke heuvel, maar ter plekke voel je dat er iets niet klopt. Tijdens een dronevlucht werd mijn toestel op amper 200 meter afstand plots onbestuurbaar – het magnetisch veld sloeg tilt. Nog nooit meegemaakt in 15 jaar drone-ervaring. Gelukkig greep de automatische return-to-home in. Toeval? Of hangt er hier écht iets in de lucht? De betonnen structuren, de tunnels, de sfeer… Visoko had zonder twijfel iets unieks. Of je het nu gelooft of niet, het bleef boeiend. Niet alleen zijn de drie ‘piramides’ van Visoko zichtbaar met het blote oog, ze vormen ook nog eens een perfecte gelijkzijdige driehoek. En alsof dat nog niet genoeg is, staat de Piramide van de Zon exact noord-zuid georiënteerd – nauwkeuriger dan Gizeh in Egypte. Toeval? Onwaarschijnlijk. Volgens sommige schattingen zijn deze structuren 36.000 jaar oud. Dat zou betekenen dat holbewoners met vuursteen en berenvellen ineens over astronomische kennis en bouwtechniek beschikten waar wij vandaag nog moeite mee hebben. Is het dan echt natuur? Of iets dat ons geschiedenisboek herschrijft? We zouden onze reis verder zetten, maar deze plek zouden we niet snel vergeten. 🔺 Geometrie die je aan het denken zet.
Van Watervallen tot Volleybaldromen: De Glorie van Banja Luka
Na een rustige ochtendstart aan onze Glamping in Visoko – met zicht op de mysterieuze piramide en een stevige kop koffie – werd het tijd om opnieuw de baan op te gaan. Het eerste stuk was niet meteen spectaculair: veel bebouwing, druk verkeer, en dus vooral traag vooruit. Gelukkig hielp een koffiestop ons door deze eerste kilometers.
Maar dan… Jajce! De bekende waterval midden in de stad deed zijn naam alle eer aan – fotomomentje! 
Het centrum zelf stelde weinig voor, op de oude burcht na die mooi boven alles uittorent. Vanaf daar begon het betere werk: de route naar Banja Luka verdiende een dikke 5-sterren rating voor motorrijders. Denk: bergen, valleien, kronkelende wegen langs rivieren – alles wat je motorhart sneller doet slaan. Gewoon genieten!
De dag eindigde letterlijk met een plons: aangekomen in onze privé villa met grote tuin én eigen zwembad (meer luxe dan verwacht voor “even op doorreis”). 
Meteen van gebruik gemaakt met een verfrissende duik, gevolgd door een dronevlucht voor de nodige zichten van bovenaf. En alsof de goedkope brandstof hier (1,15 euro/liter!) nog niet genoeg was om enthousiast van te worden, viel ook de prijs van het verblijf op: zo’n villa met zwembad huur je hier voor de prijs van twee Ibis-kamers in West-Europa. Groot genoeg om – bij wijze van spreken – de volledige lokale vrouwen-volleybalploeg uit te nodigen en nog plaats over te hebben. 😄 Die avond? Eerst iets lekkers gaan eten… en wie weet liep de plaatselijke dames-volleybalploeg nog binnen. 😄
Terug naar Kroatië: Gravel, Zero-Alcohol Blunders en Blokhutdromen
Na onze klassieke ochtendkoffie en het opzadelen van de stalen muilezels, gingen we opnieuw de baan op vanuit Glavica. Het eerste stuk? Saai stadsverkeer, met als enige afwisseling – je raadt het al – flitspalen. Een soort déjà-vu van de voorbije dagen. Na wat knutselen aan de GPS-instellingen kwamen we gelukkig op smallere, bochtigere wegen terecht. En plots… gravel! Serieuze offroad-vibes, Wimmeke (lees zijn verhaal hier) zou groen zien van jaloezie. Een paar kilometer later toch maar terug naar asfalt, voor het comfort én het lunchmoment.
Daar ging het dan even goed mis: Molle bestelde trots een frisse pint… blijkt het niet alleen een Heineken te zijn, maar ook nog eens 0,0%. De ontgoocheling droop van zijn gezicht – dat gebeurt ‘m geen tweede keer.
Naarmate we dichter bij Plitvice National Park kwamen, veranderde het landschap zienderogen: rotswanden rezen omhoog, rivieren slingerden langs de weg, en her en der doken watervallen op in een waanzinnige blauwgroene tint. 
Perfect moment voor een fotostop én natuurlijk: drone time! Onze slaapplaats voor de komende twee nachten in Karlovacka? Een stevige houthakkershut recht uit een mancave-droom. Ruw, robuust en met net genoeg comfort om niet volledig “into the wild” te gaan. Ideaal dus. Die avond sloten we af in ware Kroatische stijl: een royale mix grill – want als je hier uit eten gaat, dan krijg je vlees. En de volgende dag zouden we eropuit trekken om de streek verder te verkennen… op zoek naar meer bochten, uitzichten én hopelijk geen 0,0’tjes meer.
Plitvice en de Ongeplande Rustdag met een Twist
De volgende dag stond er een “rustdag” op het programma in Plitvice. En wat doet een motorrijder dan? Juist ja… een ritje. Na een stevig ontbijt met koffie en het aanspannen van de ketting 
(of lag die daar nu zijn roes uit te slapen?) gingen we op weg naar het wereldberoemde Plitvice Nationaal Park. Klinkt idyllisch, maar wat bleek: heel het gebied was afgezet alsof Donald Trump op staatsbezoek was. Zonder 40 euro aan de kassa te dokken, geen blik op de meren en watervallen. Dat leek ons iets te gortig, dus: plan B.
We bleven wat rondtoeren en toen zag ik op de GPS een verdacht klein baantje dat richting het meer kronkelde. Rechtsaf, even zien waar dit naartoe leidde. Tot we voor een gesloten slagboom stonden. De GPS zei dat we vlak bij het meer waren, maar de bomen waren talrijker dan dat we het bos nog zagen. Selfiestick bleek ook 10 meter te kort. Dan maar het luchtruim in met de drone. 
En BAM, daar waren ze dan: onze Plitvice-foto’s, zonder wandelzweet of toegangsticket.
Tevreden zetten we de rit verder naar het eerste terras voor een drankje – het is tenslotte rustdag, hè. Daarna lieten we het gevoel bepalen waar we naartoe reden. De landschappen waren zo gevarieerd dat we precies door de Schotse Highlands leken te cruisen – vlak en groen – om daarna ineens op Corsicaans bochtenwerk terecht te komen. Wegen waar je bijna kniesliders voor nodig hebt. Zálig. Nog een korte pitstop, dan de laatste 50 km door een natuurgebied zo puur dat zelfs Greta Thunberg er spontaan nat van zou worden. 
En daar, diep verscholen in het groen, lag onze blokhut. Tijd om de drone nog even de lucht in te sturen om te tonen waar we beland waren – het zou me niks verbazen als hier straks een beer kwam aanbellen. Morgen trokken we naar onze eindbestemming: Umag, we kwamen eraan!
Die avond in onze blokhut in Karlovacka sloten we af zoals het hoort: hout hakken, vuur maken en barbecueën alsof we rechtstreeks uit Into the Wild waren gestapt. Geen elektriciteit nodig, enkel een bijl, wat hout en een gezonde dosis mannelijkheid. De geur van rook, vlees op het rooster en een goed humeur maakten het compleet. Kortom: mannen onder elkaar.
Morgen trekken we naar onze eindbestemming: Umag, Here we come!
Umag: Van Herten tot Gin Tonics, Feest en Afscheid
Na onze ochtendroutine verlieten we onze blokhut en kozen – zoals gewoonlijk – niet voor de snelste of kortste route, maar voor de mooiste. We begonnen met een herneming van gisteren: de natte Greta-route. Van een stevig ontbijt gesproken.
Vandaag volgden we de route die Google Maps als allerlaatste optie gaf, en al snel werd duidelijk waarom. De 1000-bochten-route, recht door een uitgestrekt bosgebied. Beter dan dit wordt het niet. Langs de weg spotten we weer die bekende hertenborden, en jawel: daar was hij dan eindelijk. 
Een écht hert. Opgelucht en opgeschrikt dook hij terug het bos in – geen tijd voor een foto, maar eindelijk wisten we dat die borden geen mop waren. Al dachten we tot nu toe dat ze stonden voor “hert rijden” 😄.
Ondertussen begonnen de hersenspinsels te komen. In elk dorp zie je stapels van 30 kuub stookhout, euro 0-wagens dampen vrolijk verder alsof het 1995 is, en toch… de natuur ziet er hier gezonder uit dan bij ons. Misschien omdat men hier nog geiten en koeien melkt, in plaats van de mensen?
Na een verfrissende drankpauze zetten we onze rit verder. 
De bergen kwamen in zicht en we trokken vlot over de pas, waar we bovenaan plots de zee zagen glinsteren. Richting kust dus, richting Umag. Mark stelde zijn GPS in op zeer bochtig, en ik kreeg het gevoel dat ik zatte Greta zelve achterna reed – zij het dan op hakken en met een GPS-fetisj. De combinatie van slingerwegen, 35+ graden en een leren motorpak deed me letterlijk het zweet uit de botten wringen.
En dan… na 14 dagen toeren… de finish! Rechte lijn naar onze vaste stek: de Tondo Bar. 
Een verfrissende gin tonic als ereprijs. Umag was veranderd sinds ik hier 25 jaar geleden voor het eerst kwam, maar de Tondo Bar? Die was er nog altijd, net als onze dorst. Ook een blij weerzien met onze Kroatische vrienden. Tijd om in te checken in ons appartement voor de komende drie nachten – want het motortreffen van Umag stond voor de deur. De avond sloten we af met een etentje bij een andere vriend, Janko. Laat het feest beginnen!
De volgende ochtend konden we heerlijk rustig ontwaken in Umag. Geen rit op de planning, en dat betekende: geen wekker, geen stress, geen inpakritueel. Gewoon eens zalig uitslapen, wakker worden met het geluid van de zee (of van de buren, kan ook), en dan: koffie. En nog een tweede. En wie weet straks nog een derde, gewoon omdat het kan. Gisterenavond hadden we een gezellige ontmoeting met de locals Manuela en Denis. Al zeven jaar geleden sinds onze vorige babbel – de tijd vliegt, maar de herinneringen bleven blijkbaar vers. Mooie avond, fijne mensen.
O ja, speciale dank ook aan Reisbureau Rita 
voor de perfecte planning, de goede zorgen en de uitstekende begeleiding. Altijd paraat, altijd correct… zelfs zonder fysiek aanwezig te zijn 😉. Waarom Reisbureau Rita? ✔ Persoonlijke aanpak (zelfs als je 14 dagen met 3 motards op pad bent) ✔ Tot op de laatste parking geregeld ✔ 24/7 beschikbaar (oké, tenzij het happy hour is) ✔ Meer ervaring dan Google Maps én Booking.com samen ✔ Inclusief herinneringen, humor en af en toe een extra koffiepauze. Specialiteit: Balkantrips met een hoek af, begeleid vanuit het thuisfront met liefde, logistiek en latte macchiato. Reisbureau Rita – Niet te boeken op booking.com, wél van onschatbare waarde. ❤️
Terwijl de zon het water liet fonkelen en de bootjes zachtjes dobberden op de Adriatische Zee, kozen wij voor het zwaardere werk: de cocktailkaart doornemen. 
Keuzestress op vakantie, het bestaat écht. 😅 Zalig genieten met zicht op zee, het gerinkel van ijsblokjes in het glas en het besef: hier hoef je even helemaal niks. Behalve misschien… nog een bestelling plaatsen. 😉 #CocktailTime #SeaView #GenietenMetStijl #UmagVibes.
Die dag barstte ook de Motobeach Party – Umag 2025 los! De motoren stonden op rij, de pintjes vloeiden rijkelijk en de gitaren waren gestemd! Met bands zoals Iron Median en Band Riff, en AC/DI en Electric Ride. Een weekend vol rock, motoren en sfeer aan de Kroatische kust! #MotobeachParty #Umag2025 #LiveLoudRideHard.
En ook een speciaal moment voor…
Naast het fijne weerzien met Denis en Manuela was het ook bijzonder om na al die jaren opnieuw vertrouwde gezichten terug te zien in Umag. Een dikke merci aan iedereen die even langskwam of de tijd nam voor een babbel, een drankje of gewoon een goed verhaal. Vrienden zoals Sofija, Mario, Marjon, Danijela, Roso, Tihomir, Olivera, George, …. – het was écht fijn om jullie weer te ontmoeten. Sommigen zien we slechts sporadisch, anderen misschien maar één keer per decennium, maar het gevoel was er meteen weer. Jullie maakten van dit moment iets extra’s. Hvala! 🇭🇷💛
De laatste dag in Umag werd bewust rustig gehouden. Alles was al ingepakt voor de vroege terugrit de volgende ochtend om 5 uur, maar eerst nog een moment van stilte: 
even halt gehouden op het kerkhof om onze goede vriend Zoran te groeten. (Zoran is trouwens de stichter van de Umag meeting) Twintig jaar geleden, maar nooit vergeten. Daarna opnieuw richting meetingterrein, want die avond sloten we onze reis stijlvol af op een unieke locatie aan zee met de covergroep van AC/DC. Laat die gitaren maar gieren — 
Let there be rock! 🎸 
Zie foto voor sfeerbeelden van het terrein en de prachtige omgeving.
De Grote Finale: De Thuisreis en de Zoete Thuiskomst
Om 4:30 uur ging de wekker af. Nog half slapend hesen we ons in het motorpak en om 5:00 uur rolden we de straat uit, op weg naar huis. Vandaag knalden we de laatste 1350 km af. Wat volgde was een dag van puffen, zweten en… stilstaan. Duitsland, ooit het walhalla van de onbeperkte Autobahn, voelde nu eerder als een sauna op wielen met wat extra wegenwerken en files erbovenop. 38 graden en een leren pak — geen gouden combo. 
Hier en daar konden we nog eens stevig doorvlammen, maar het waren uitzonderingen.
En dan, 21:30 uur. We reden het erf op in Sint-Truiden. En wie stond daar? Jawel, Rita – jawel, dé Rita van Reisbureau Rita – klaar om ons te verwelkomen met een brede glimlach (en waarschijnlijk ook een vochtige ooghoek). Na 16 dagen, duizenden kilometers, liters zweet, evenveel pintjes, én bakken avontuur, waren we weer thuis. Moe maar voldaan. En met verhalen die nog jaren aan de toog zullen blijven nazinderen.
Tot de volgende rit. Laat de motor nooit stilvallen. 🏍️🔥
📊 De cijfers liegen niet…
Na 16 dagen avontuur, zweet, vlees, rock & roll en flitspalen hebben we ook nog even de GPS uitgelezen. Voor de statistiekliefhebbers:
🏍️ Totaal aantal kilometers: 5.112 km
🌀 Aantal bochten: 5.422
🔁 Aantal schakelmomenten: 7.887
🛑 Aantal keer de voorrem geknepen: 7.740
🌡️ Temperaturen onderweg:
• Minimum: 6°C (Winterberg, regenachtig en fris)
• Maximum: 38°C (Duitsland, Autobahn-sauna deluxe)
🚓 Snelheidsboetes? Jawel hoor:
• 1x in Bosnië – 63 km/u waar 50 mocht: €15 (vriendelijke herinnering, inclusief glimlach)
• 1x in België – 71 km/u waar 70 mocht: €65 (herinner je nog dat stukje over mensen melken? Juist ja…)
Conclusie: in de Balkan worden koeien en geiten gemolken. In België… de motards. 😄
Moraal van het verhaal?
Een mens vergeet wel eens een enkele kilometer, maar sommige bochten blijven voor altijd in je hoofd gegrift.
Tot de volgende rit. 🏁
#KGLRacing #Balkan2025 #AvontuurOpTweeWielen #Motoreis #LaatDeMotorNooitStilvallen